Кислый Василий Антонович (1902) — различия между версиями
OL Robot (обсуждение | вклад) м (Добавление данных из base.memo.ru) |
|||
Строка 20: | Строка 20: | ||
|реабилитирующий орган 1=Прокуратура Витебской обл. | |реабилитирующий орган 1=Прокуратура Витебской обл. | ||
|статус=отредактирован пользователем | |статус=отредактирован пользователем | ||
+ | |место проживания=Витебская обл., Браславский р-н, х. Залвица | ||
+ | |мера пресечения 1=арестован | ||
}} | }} | ||
Версия 08:55, 12 сентября 2018
Формуляр отредактирован пользователем, данные не подтверждены документально и нуждаются в проверке.
- Дата рождения: 1902 г.
- Место рождения: Витебская обл., Браславский р-н, х. Залвица
- Пол: мужчина
- Национальность: беларус
- Социальное происхождение: из крестьян
- Образование: начальное
- Профессия / место работы: рыбак в рыбацкой артели
- Место проживания: Витебская обл., Браславский р-н, х. Залвица
- Дата расстрела: 28 июня 1941 г.
- Дата смерти: 28 июня 1941 г.
- Место смерти: самочинно расстрелян работниками тюрьмы при этапировании из г. Глубокое в г. Витебск
- Место захоронения: Витебская обл., Сиротинский р-н, д. Таклиново (Taklinowo (Mikolajewo koło Ułły))
- Мера пресечения: арестован
- Дата ареста: 16 марта 1941 г.
- Обвинение: антисоветская деятельность
- Статья: 64, 76 УК БССР
- Дата реабилитации: 24 августа 1992 г.
- Реабилитирующий орган: Прокуратура Витебской обл.
- Архивное дело: УКГБ Витебской обл.
- Источники данных: БД "Жертвы политического террора в СССР"; Белорусский "Мемориал"
Репрессированные родственники
- Жена: Кислая Станислава (1907)
Документы
Биография
W 1939 roku, po wkroczeniu do Zachodnie Białorusi, sowieci na terenach zaanektowanych ziem, tworzyli więzienia.
Podlegały one resortowi spraw wewnętrznych - NKWD. Już od końca września 1939 roku rozpoczęły się masowe aresztowania ludności.
Do tych miejsc odosobnienia trafiał "element", który mógłby utrudnić planowaną sowietyzację Zachodniej Białorusi i Zachodniej Ukrainy.
Jedno z takich więzień sowieci zorganizowali w Berezweczu niedaleko Głębokiego, w powiecie Dzisna, w województwie wileńskim.
Mieściło się ono w pięknym kościele i klasztorze Bazylianów z XVIII wieku. Była to jedna z największych "tiurm" na dawnych Kresach Rzeczypospolitej.
W strukturach więziennictwa Białoruskiej SRS więzienie otrzymało numer 32 (następnie 29). Naczelnikiem więzienia był sierżant bezpieczeństwa państwowego Michaił Prijomyszew.
Więziono tu kilka tysięcy mieszkańców z północnej części dawnego województwa wileńskiego, a także obywateli państw nadbałtyckich.
Chociaż do czerwca 1941 r. w więzieniu w Berezweczu działy się rzeczy przerażające, najgorsze było jeszcze przed ludźmi, którzy cierpieli tu katusze. Tym najgorszym okazała się ewakuacja więzienia.
22 czerwca 1941 roku wybuchła wojna niemiecko-sowiecka. 23 czerwca 1941 r. ludowy komisarz spraw wewnętrznych ZSRS - Ławrentij Beria - polecił niezwłocznie przystąpić do ewakuacji na wschód wszystkich więzień na terenach Zachodniej Białorusi i Zachodniej Ukrainy.
Zarządzenie o etapowaniu zostało nocą z 23 na 24 czerwca telefonicznie przekazane Michailowi Priomyszewowi, do Berezwecza.
Niezwłocznie, jeszcze tej samej nocy, na polecenie komendanta więzienia, w sposób bestialski pozbawiono życia wszystkich więźniów skazanych na karę śmierci, oskarżonych bądź już osądzonych za „przestępstwa kontrrewolucyjne” , za „dywersję” oraz „działalność antysowiecką”, w sumie około 400 osób. Pozostałych, ponad 1000 osób, o 2 nad ranem, popędzono w stronę Witebska. Więźniów poprowadzono w kolumnie (dwanaście osób w szeregu, przy długości kolumny około 1500 m), bez jedzenia i picia, brzegiem jeziora w Berezweczu, w kierunku miejscowości Uszacz (Ушачы) .
Słabsi i chorzy nie wytrzymywali szybkiego tempa marszu. Tych, korzy nie mogli samodzielnie iść, NKWD-zisci zabijali.
Niedaleko miejscowości Sierocino ( Сорокино), w związku z ucieczką jednego z więźniów, rozstrzelano ponad 30 osób.
W miasteczku Ułła (У́ла) konwój przekroczył rzekę Dźwinę (drewniany most). 28 czerwca w Taklinowie (obecnie miejscowość nosi nazwę Mikołajewo) nastąpił ostatni etap ewakuacji więźniów z Berezwecza.
Niespodziewanie dla wszystkich pojawił się niemiecki samolot i zbombardował drewniany most, który chwilę wcześniej opuścili więźniowie.
Atak z powietrza wzbudził przerażenie u ewakuowanych. Ludzie starali się kryć wzdłuż drogi.
Wówczas, konwojujący NKWD-zisci, otworzyli ogień do więźniów. Tych, których nie udało się zastrzelić, dobijano bagnetami.
Zginęli niemal wszyscy (ponad 1000 osób)
Wielu z zabitych więźniów Berezwecza
nie miała orzeczonych wyroków (ok. 500 osób - w tym mój Dziadek, Bazyli Kisły). Nawet z punktu widzenia sowieckiego prawa, byli niewinni.
Konwojenci działali w pospiechu. Ciała zamordowanych pozostawili na miejscu. Następnego dnia przyjechało speckomando NKWD, które nakazało pracownikom kołchozu Taklinowo zasypać ciała w dołach po ziemniakach.
Po wkroczeniu Niemców ciała pomordowanych ekshumowano i przeniesiono do olbrzymiego grobu na skraju lasu koło Taklinowa (dziś Mikołajewa).
TAK WŁAŚNIE ZOSTAŁ ZAMORDOWANY MÓJ DZIADEK - BAZYLI (WASIL) ANTONOWICZ KISŁY. Moją Babcię - Stanisławę Kisły - wraz z 3 małych dzieci w bydlęcych wagonach NKWD wiozło w tym czasie na Sybir.